No quiero vivir en este mundo de mierda y seguir alimentando bolsillos. No quiero volver a tener que pensar en qué pensarán (si es que piensan). Ni tampoco quiero seguir al lado de quienes no me conocen. Pero... ¿quién me conoce realmente? Nadie. Nadie es capaz de deducir que haría en una situación en concreto, ni que se me pasa por la cabeza a cada instante, ni siquiera como me siento. Es muy fácil hacer reír, hacer llorar, darme un abrazo, sexo. Eso es fácil. Saber comprenderme no, porque no me comprendo ni yo. Saber que anhelo que alguien me entienda (aunque no sea en todos los sentidos), que me reconforte y me aconseje.
Cientos de ideas, palabras, sensaciones, pasan volando cada segundo por mi cabeza, y las puertas están abiertas para que pasen todas en estampida.
Si callas no hay problema, si hablas tienes carácter, si te enfadas es sin motivo. Sola rodeada de gente. Nadie te preguntó si querías nacer, nadie te preguntará si quieres morir.
Locura. Es mía.
Todo es efímero.
Busco un lugar, y cuando lo encuentre, que nadie espere mi regreso.
Que cosas se me ocurren antes de ir a dormir... Es muy irónico esto de que cuando eres pequeñete, en todas las historias que te cuentan tus padres, o en el cole, te dicen que la policía está para ayudar al ciudadano que son gente muy buena y etc. Por desgracia, unos cuantos años después, he podido comprobar yo misma que no es así. Vale, puede que uno o dos de cada diez policías trabaje en eso porque realmente se siente bien ayudando al ciudadano, pero los otros 8 o 9 lo hacen por sentirse superiores, por halagar a eso que llaman "patria" (algo muy efímero, en mi opinión) por sentirse parte de un algo con identidad propia.
Y seguro que hay alguien que no me dará la razón, que dirá que lo digo porque soy una cría y demás, pero yo he visto y notado como duelen esas porras. Bueno, pues les recomiendo que dejen su sueter de Lacoste en el armario, se pongan algun trapillo viejo y se paseen por el centro de valencia, a ver quién es el poli que se aparta para no golpearte "sin querer", a ver si aparece alguno que le diga "-Disculpe, ¿me deja pasar?" con una sonrisa. Servir al ciudadano no quita el ser educado, que creo que es lo que primero deberían enseñarles, y por lo que todos luchamos, porque el día de mañana no haya gente que trate con desprecio a los demás. Creo que si realmente quisieran ayudar nos escoltarían en lugar de reprimirnos, defenderían ellos también sus derechos (¿o es que se han olvidado de que también son funcionarios?) y harían como en otros países que nuestro gobierno pretende que tomemos como ejemplo, como Alemania, en los que la policía acompaña a los manifestantes a lo largo de un recorrido, con los cascos en la mano, solo para asegurarse de que nadie sufrirá daños por parte de otras personas.
Deixe ací una escrit que li vaig passar a una ex-professora meua, per a que tingués constància del que estava passant la semana del 15 de Febrer. En eixos moments estava massa nerviosa com per a escriure-ho i passar informació, però ara, uns mesos després i amb més tranquilitat, em pose a llegir-ho i pretenc que qui ho llisca entenga com ens sentiem els estudiants, la majoria menors d'edat, davant de les fortes repressions amb les que pretenien fer-nos callar.
"Els alumnes del Lluis Vives que van pel matí, la majoría de l'E.S.O., porten prop de dos setmanes tallant el carrer Xàtiva durant 10 minuts, des que surten (14:50) fins a les 15:00. El dimecres, la Policia Nacional va agafar-los del monyo, de les cames, orelles i colls, i van pujar a tots damunt de la vorera. He pogut conéixer a alguns dels que van estar i m'ho han dit de primera mà, hi ha fotos inclús. Van detindre a un xic que va a 1er de Bat pel matí, que es diu Andreu. Li van pegar tant que va acabar a un centre de salut. Va anar sa mare, junt amb un professor del centre (no puc dir-te qui, perque no ho sé), i els metges no volíen informar-los sobre com estava el xiquet (o això he llegit). Això és el que va passar el dimecres. Quan jo vaig arribar per la vesprada a classe es sentíen rumors, pero quan vaig arribar a casa per la nit quasi m'entra un infart.
El dijous, al dia següent, hi havia convocada una manifestació pel sindicat d'estudiants des de fa prop de dos o tres setmanes, si no abans. Tota la gent que anà a la manifestació, amb solidaritat pel xic arrestat, va tallar el carrer de de les 14:00 fins a els 18:00. Quan acabà la mani i jo me'n anava cap a casa, vaig vore tot i em vaig quedar. Durant tot eixe temps, la Policia NAZIonal va fer varies càrregues, i va detindre a sis persones, alguns d'ells del meu institut, i no vam saber res d'ells. He de dir que sempre que hi ha hagut detinguts ha sigut de manera hiper violenta, i puc assegurar-te que aquestos policies que es suposa que ens han de defendre estàn esperant a que fem la mínima cosa per a taparnos la boca amb les seues botes. El cas es que a les sis de la vesprada, després de haver tingut els carrers tallats quatre hores, decidirem anar a subdelegació de govern a protestar per a que alliberaren als arrestats. En eixe moment, la policia començà a carregar de nou, i vaig sentir pànic, perque anaven darrere dels meus amics com si foren terroristes. Ens dividiren en grups menuts (jo era una de les iques majors que diriga el meu, eren tot xiquets) i no teniem manera de poder creuar Colón, a més de que cap policia ens ofería informació ni ens deixava creuar cap carrer. Gràcies a algún amable policia local, vam poder donar una volta enorme fins a arribar a la plaça de l'ajuntamnt, al Lluis, i després a un edifici de la policia que està prop de plaça espanya. Ens va costar tres hores poder arribar, tres hores en les que no ens deixaven ni creuar per a comprar menjar. Arribarem a les 9 i estiguerem fins a les 11 de la nit, però no van soltar a ningú ni ens van donar cap tipus d'informació. Vam quedar en que avui a les dotze i mitja del matí acudiríem a la porta del Vives per a tornar-ho a intentar.
Avui, hi havia moltíssima gent recolzant, hem anat a Zapadors, i es quan ha començat l'hiper caos. En eixe carrer ens han tancat totes les eixides, han reduït el grup de manifestants fins a deixar menys de 100, i no he pogut ni fugir. Anaven amb antibales, cascos, escuts, pistoles i porres. Han carregat un parell de vegades, han detingut a més gent, i no ens deixaven eixir. Els veïns ens ajudaven com podien baixant-nos beguda fresqueta per a que ens animarem. Jo, junt amb dos compays més, hem intentat dialogar per a que ens deixaren eixir perque teniem classe, però no ha hagut manera. Hi havia un parell de policies (un xic i una xica) que no paraven de espentar a un dels dos companys meus, sense que ni tan sols estiguerem dins de tot el folló, estavem apartats. Quan m'he donat compte, se'ls estaven emportant, i he aconseguit agafar-me al braç del meu amic i m'han dut amb ells. Ens han demanat la documentació, fitxat, i han intentat posar-nos por dins del cos. "Com torneu a manifestar-vos i vos pillem anireu als calabossos". Hem anat corrent al Vives, he parlat amb el cap d'estudis i li ho he explicat tot, per a que tinga constància.
EN DEFINITIVA
- La policia s'està passant massa, sense motius. - Hi ha gent als hospitals i centres de salut a causa de la repressió, com una xica a la que li han trencat el cap i té set grapes. - Ningú pareix donar la cara, no ens informen. Si no fora per alguns mitjans de comunicació, i d'internet, no sabríem res. - Estàn acusant a alguns profesors del nostre institut i d'altres com a que ells son qui ens alenta per a seguir endavant.
I jo estic bé, fisicament. Però esgotada, i no sé que fer, ningú ens està recolzant ara (ninguna institució, vull dir, els sindicats no apareixen). He de descansar, perque no pare de tremolar i estic prou nerviosa. Hem de pensar molt poc a poc com actuar. Però necessite que tota aquesta informació es difonga a la velocitat de la llum, he intentat donar-te tots els detalls (ho sent per la parrafada), i de primera mà. Necessitem ajuda, nosaltres sols no podem amb tot aço...
Cada uno tiene dos mitades (si no más), como una lombriz que, por consecuencias de la vida, primero se parte en dos trozos, pero se va regenerando y partiendo según los golpes que recibe. Pero al fin y al cabo es solo una, aunque esté partida sigue siendo una, y siempre seguirá siéndolo, aunque esté rodeada de más como ella, de flores a las que quiere, y del sol más bonito que haya visto jamás. Seguirá siendo una. La que comete sus propios errores (y aciertos), la que tiene que decidir y hacer su propio camino. Pero a veces el camino se tuerce, y las cosas de alrededor, y no hablemos de cuando las diferentes partes de la lombriz deciden que hoy no es un buen día para que todo vaya bien. Entonces la lombriz se detiene, se enrosca sobre sí misma, y al cabo de un tiempo sus partes dejan de discutir y se olvidan de lo que ha pasado sin solucionar absolutamente nada.
Unos minutos de felicidad y todo vuelve a repetirse.
Espero que algún día todas las cosas sean solo una.
Girar la esquina del pasillo, cargada de libros hasta arriba, y casi chocarme con él. Notar que los mofletes enrojecen solo con mirarle a los ojos, aunque él no se dé cuenta, aunque esté en su mundito, mirando al infinito y no se fije en que estoy ahí. Y bajar las escaleras, sola, subiendo la cremallera de la chaqueta, temiendo al frío de afuera, y encontrarle en la puerta. Y que se ponga su gorrito, que siempre le queda perfecto. Vergüenza absoluta, pero sigo andando, cada uno hacia un sitio, pero yo con una sonrisa que no se esconde por mucho que lo intente. Y esa luna gigante y preciosa, mirando desde arriba.
Esa misma luna bajo la que le besé. Y no se quién de los dos volvió ese día con más hormiguitas en la barriga. Y ahora tengo esos ojos, preciosos, que unas veces son claros y otras son oscuros, y sigo sin saber de qué color son. Lo que importa es que los tengo, grabados en mi cabeza, su olor en mi ropa y su sabor en mis labios. Y no me puedo olvidar, ni quiero hacerlo, porque cada vez que me acuerdo no necesito nada más.
Me encontré más de lo que esperaba, cada dia me sorprende con algo nuevo. Y me hace reir. Me río ahora mismo solo con acordarme de todas las caras que es capaz de hacer, de cuando no me deja besarle y se empieza a reir, de nuestras tonterías y de nuestros besos de cocodrilo.
Y a unos pocos centímetros, le miro a los ojos, preciosos sin sus gafitas. Me siento pequeña, tranquila, y feliz. "-¿De qué te ries?" "-De nada...". Y es cierto, no me río de nada. Sonrío, sonrío porque soy feliz, como hace muchísimo tiempo que no lo era. Y todo gracias a él, es enorme.
Tengo miedo. Parece que ultimamente, siempre que me han ido bien las cosas, algo ha querido que cambie el asunto y no ha habido tregua entre los dias grises. Y no quiero que se cague, al menos, no tan pronto. Me siento insegura, por miedo a perderle. Quiero ir despacio, y al mismo tiempo no puedo. Hace más o menos cinco horas que lo he visto y ya le echo de menos. Y echo de menos que esté en mi cama abrazándome y poder dormir oyendo sus latidos, y un poco de lluvia.
...dóna'm només un per a respirar. Per a sentir les meus mans, els meus peus, sentir que sóc capaç de conseguir tot allò que vull, sé que puc. Per a ser conscient de tot el que passa (està clar que volía emocions fortes, i les estic tinguent). Per a mirar-te als ulls i sentir que no estic sola en tot aquest assumpte.
Dóna'm eixe segon abans de perdre la consciència, abans de dormir.
Deixa'm demanar-te eixe calor que em faça somiar amb coses boniques aquesta vegada, dóna'm el plaer de que el sol vullga colar-se per la finestra per a despertar-nos amb el seu somriure, abraça'm quan ja no puga ni estar de peu.
Vull la tranquil·litat de poder mirar-te al ulls i sentir-me plena, sentir que no necessite res més.
El momento en el que sonrió. Y me paso minutos a lo tonto mirando y requetemirando, y alguna vez me empano, y alguna que otra vez lloro. Y me hago preguntas, demasiadas. No lo entiende, y me canso de explicarlo.
Tengo su sonrisa.
Y también dolor de garganta (¿fiebre? creo que de momento no.)
Y ganas de correr en pelotas con la música bien alta.
Dicen que no hay que arrepentirse de nada de lo que hacemos porque de todo se saca algo bueno.
Tengo un puñadito de momentos que hacen que se me encoja el estómago y además, a ella, que es wonderfulosa. He de pensar en eso.
...me encanta pasar el día perdida entre museos y calles con balcones preciosos, chafando charcos e intentando volar un poquito :)
Si ho lliges, ets molt gran, senyoreta K., de veres!
Eso es, ese enorme cajón desastre que llevo demasiado tiempo sin ordenar. No lo estoy haciendo como debería. Voy a vacíar todos los jodidos cajones, y a ver qué narices es lo que no funciona. No pienso irme a dormir hasta que no haya conseguido solucionar algo. Y voy a preguntarme todo acerca de lo que me haga dudar. ¿Por qué? Porque intento continuamente ser feliz, y no lo consigo. Todos los días son grises, excepto por algunos puntos de color a los que no sé como darles las gracias. Me da la sensación de que muy poca gente me entiende, y joder, sé que es normal entre la gente de mi edad, estamos todos hormonados. Pero lo único que quiero es sentirme bien, y si para ello tengo que hacer estas monumentales chorradas, pues lo haré.
Porque saco de contexto cualquier cosa en mi vida, quiero transformarlo todo para hacerlo a mi manera y ser feliz, y hay cosas que son realmente difíciles de cambiar. Y por unos motivos o por otros, siempre estoy de morros con alguien, y quizás con quienes más han dado por mi y quienes menos tienen que sufrir las consecuencias.
Empiezo por el verano. Conocí a gente estupenda, un punto a mi favor. Lo pasé de puta pena, pero pensé que se solucionaría más tarde. ¿Por qué de puta pena? Porque me enganché demasiado a una de las personas que más he querido en toda mi vida, [V] a una de las pocas de las cuales no me he arrepentido de conocer. Y por motivos suyos, volví a estar sola. Pero parece que entre risas, amigos, música y algo de alcohol fui apartando ese problema, como siempre. Es decir, cuando algo me molesta y no me deja dormir, me limito a buscarme preocupaciones absurdas o a ocupar el poco tiempo libre que tengo para no darle vueltas, o no plantarle cara al asunto. Pero pasemos al siguiente punto.
Conocí a un tío increíble[S], con él se esfumaron todas las telarañas que tenía en mi cabeza, volví a sentirme bien, y pensé que quizás (aunque fuese por un tiempo, que efectivamente, lo fue) tendría alguien en quién apoyarme incluso en las peores situaciones, en todos los sentidos. Y no quiere decir que tuviese unos problemas enormes como los que haya podido tener unos años atrás, sino que simplemente hacía que no tuviese esa tristeza congénita, me hacía sentirme bien solo con decirme que le apetecía hablar conmigo, o con que se riese por cualquier tontería. Y lo sigo teniendo, aunque no del mismo modo, por eso no pienso quejarme de ese personajillo ni de sus mofletes, porque ya hace falta tener un par de huevos para aguantarme cuando estoy pesada.
Vale, aquí viene la primera duda. ¿Me gustó [S] realmente o fue el empujoncito que necesitaba para olvidarme de [V]? Creo que un poco de cada. El tiempo ha conseguido solucionar un poco esto: [V] sigue siendo un gran amigo, como siempre lo ha sido, y lo quiero una barbaridad. [S] también lo es, pero aquí viene otro problema, y es que cada día tengo más ganas de pasar tiempo con él. No sé si es porque creo que el conseguirá volverme a hacer sentir feliz (como si en cierto modo quisiera hacerle responsable de esa tarea, como si fuera a "utilizarlo" en cierto modo, y no quiero hacerlo ni en broma) o porque realmente he descubierto que es la persona que andaba buscando, esa mezcla entre la sal y el azúcar. Supongo que solo es que lo aprecio muchísimo, porque realmente lo paso genial con él y puedo compartirlo todo. Lo que no quiero es pillarme más, cagar otra vez el asunto, y encima dañar a terceras personas que son geniales también. A todo esto cabe añadir el pequeño hecho de que yo no sé demasiado bien que pinto en la vida de [S], no sé si debería preguntar o hasta que punto, o simplemente darme la vuelta y hacer como que nada ha pasado. Y por otra parte, pienso mucho en como pueden sentarle a él las cosas, pero... ¿y yo qué? Debo de ser un poco egoísta, pero no sé hasta que punto. Lo que más me fastidia de todo esto es que como no sepa controlarme, decidir y aclararlo todo, alguien puede salir herido, y es lo que no quiero por encima de cualquier cosa.
Esta situación es una de las causas que creo que me provoca la sensación de no saber a donde ir ni que hacer, de sentirme inestable todo el tiempo, de sentir que todo se derrumba.
Creí que lo que necesitaba era una pareja estable en quien confiar, y ahora no estoy segura ni de eso. A veces soy como una bomba que explota cuando y donde no debe.
Segundo punto: Mis padres. Sé que dan todo por mi, soy muy consciente de ello. Y aunque no les agradezca todos los días todo lo que hacen, saben que lo aprecio, o lo sabrían si me conocieran. Y ahí es donde está el problema, en que pese a que les cuento todo lo que me pasa, no entienden nunca como me siento, y le quitan importancia a lo que les digo. Y sé, que el hecho de no saber donde ir comparado con tener que llenar una nevera es insignificante, pero ya tendré tiempo de preocuparme por mantener bocas. Ahora lo único que quiero es vivir, sin complicarle la vida a los demás. Y eso parece que sea una tarea demasiado complicada.
Pensé en irme un fin de semana lejos, con amigos o sola, para pensar, valorar lo que echaba de menos, disfrutar de mi libertad (ha sonado muy poético) y sentir que soy capaz de conseguir lo que quiero por mis propios medios. Pero no pueden llevarme a ningún sitio, no hay dinero, y lo entiendo. Solo les pido que me dejen irme, que con mis ahorros me quiero pagar la entrada a un festival de música. Y me dicen que no, un "no" rodeado de argumentos estúpidos. En resumen, que no voy porque soy una chica, y tienen miedo. Ese miedo que tendrán también cuando tenga 21 años y me quiera ir a Barcelona, pero eso viene luego.
Son incapaces de comprender que ese dinero que no me gasto en ropa, me lo gasto en vivir, en que no quiero irme todos los sábados a cualquier discoteca a rodearme de tíos que me soben y no me pregunten ni como me llamo, sino que quiero saltar con mis amigos notando el punteo de una guitarra, de que no me hace falta estar siempre guapa y presentable, sino que con mis vaqueros y mis converse puedo llegar donde quiera. Piensan que el festival es un capricho, cuando para mí es la excusa que necesito para desahogarme y darme una oportunidad otra vez. TEMA POR RESOLVER... no sé por donde empezar aquí.
Tercer punto: Mi cambio. Ya llevaba muchísimo tiempo, y me refiero a años, queriendo conseguir lo que estoy consiguiendo. Y eso es lo que me anima a seguir hacia adelante día a día, pensar que si he podido conseguir lo que más quería, puedo conseguir muchas cosas más.
Empecé por cambiar de compañías. Creo que es la mejor decisión que he podido tomar en mis 17 años. Me desprendí de gente que no me hacía sentir bien para rodearme de gente que realmente me aprecia, y me echa de menos.
Seguí por desprenderme de enfermedades que no me dejaban vivir, y me costó muchísimo. Creo que ha sido el mayor esfuerzo que he hecho nunca, y ha merecido la pena.
Y continuo moldeando mi carácter, haciéndome más fuerte día a día y adoptando nuevas perspectivas. Me informo, intento ser consciente de lo que pasa alrededor, de ayudar a quien quiero, de madurar un poco en todos los sentidos. Poco a poco lo voy consiguiendo. Y luego, pequeños actos como el hecho de cambiar toda mi habitación, mi ambiente, cambiarme de instituto, conocer a gente nueva e ir a sitios geniales hacen que note hasta que punto puedo cambiar mi vida si quiero.
Cuarto punto: Mis planes de futuro y mis ideas. El hecho de que cuando discutí con mis padres no tuviese ningún sitio donde huir, me hizo pensar en que no sé cuando podría hacerlo y a dónde. Seguramente no pueda realizar algunos de los planes que llevo años tramando. Quería sacarme el carné a los 18, no puedo. Quería hacer algún viaje para celebrarlo, aunque fuese a unos cuantos kms de aquí, y tampoco puedo. Quería irme a estudiar a Barcelona, no creo que pueda. Son cosas que desmotivan mucho, pero tampoco puedo hacer demasiado por cambiarlas...
En definitiva:
1) Chicos
2) Padres
3) Yo, y mi cambio. Tengo que aprender a entenderme.
4) Futuro.
Aunque bueno, siempre pienso que podría ser peor, y la verdad es que este año las cosas van bien dentro de lo que cabe. Digamos que he empezado una segunda fase de mi vida, en la que he elegido guardar las cosas buenas de la primera pero puedo empezar a disfrutar y a aprender de otras. Además, de que aunque me está costando una pasta, estoy estudiando por fin lo que me gusta, y he conocido a gente realmente increíble gracias a ello. La nueva rutina hace que me sienta más independiente y con más ganas de llevar las riendas.
He aquí la lista de cosas que quería ir haciendo, y que ya he hecho:
1. Desprenderme de gente que no me hacía sentir bien [x]
2. Encontrar a gente con la que pueda ser yo misma [x]
3. Ganar confianza en mi misma [En proceso, poco a poco]
4. Perder peso, verme bien [x]
5. Pintar mi habitación, darle otro enfoque a mi ambiente [x]
6. Aprender a tocar la guitarra [Ando en ello...]
7. Encontrar pareja []
8. Unirme a algún partido político o a alguna asociación en la que sienta que puedo cambiar las cosas []
9. Sacarme el carné de conducir []
10. Encontrar trabajo []
Pues esa es la lista de las cosas más importantes que se me han ocurrido. Y tengo que empezar a solucionar los temas pendientes. Si no lo hago yo, nadie lo hará por mi...
Y después de todo esto, ¿Qué hago? Pues llorar, porque están todos durmiendo y ahora no tengo que poner buena cara. Siento que pagan los platos rotos gente que no se lo merece.